Ik wil nog niet weg!!!!
Door: Els
Blijf op de hoogte en volg Els
10 April 2010 | Guatemala, Quetzaltenango
De tijd vliegt voorbij hier in Quetzaltenango. Ik zit hier ondertussen alweer een maandje en vermaak me nog alle dagen opperbest. De mensen zijn leuk, het vrijwilligerswerk bij Caras Alegres is geweldig, het gastgezin is gezellig en er is genoeg te beleven hier in de buurt.
Inderdaad, het vrijwillige werken bij Caras Alegres is zo leuk dat ik heb besloten om hier nog een maandje langer mijn handen uit de mouwen te steken. De blije gezichtjes van de kindertjes en hun kleffe kusjes en knuffels doen mij zoveel goed dat ik nog niet weg wil. En daarnaast zijn zij de eerste bestemming geworden van het grote ingezamelde bedrag waar velen van jullie zo hard aan mee hebben geholpen. Afgelopen week is er namelijk een oogarts langs geweest op de school waar het project Caras Alegres erg nauw mee samenwerkt. Veel kinderen van deze school komen 's middags bij ons. Nu zijn er een heel aantal niños waarvan de ogen erg slecht zijn en die absoluut een brilletje moeten hebben. Alleen, aangezien deze kinderen uit heel arme gezinnen komen, zijn deze vaak voor hen onbetaalbaar. Zo is er al een moeder geweest die haar trouwring heeft verkocht om wat geld bij elkaar te krijgen voor haar eigen brilsmurfje. Toch bleek dit bedrag helaas niet genoeg te zijn, zodat ze nu nog niets is opgeschoten. Nu zal ik met deze kinderen naar de opticien gaan en zorgen dat ze allemaal een passend brilletje krijgen. Het lijkt zoiets kleins, maar voor hen is het van groot belang. Van sommige kinderen zijn de ogen namelijk zo slecht dat ze eigenlijk geen klap zien en daardoor is school en het dagelijks leven ook extra moeilijk. Maar ik zie een missie! Waarschijnlijk gaan we komende week al naar de opticien om wat kekke modelletjes (naar Guatemalteekse maatstaven natuurlijk!) voor deze schatjes uit te zoeken.
Daarnaast heb ik afgelopen week ook met Gerriette een bezoekje gebracht aan de dorpjes Pacutama en Chuicutama. Deze 2 dorpjes liggen hoog in de Guatemalteekse bergen in een gebied dat Alaska heet. Deze 2 dorpjes zijn in 2005 zwaar getroffen door de orkaan Stan. De zware regenval, die dagenlang aanhield, veroorzaakte modderstromen, bodemverzakkingen en overstromingen. Niet alleen complete akkers en huizen gingen verloren in de vernietigende modderstromen, maar Stan eiste ook het leven van honderden mensen. Vanwege het vergrote lawinegevaar, zagen velen zich gedwongen hun dorpen op de steile berghellingen in de kuststreek te verlaten. Dit lot trof ook de dorpen Pacutama en Chuicutama.
Van de oude nederzettingen was vrijwel niets over en aangezien de kans dat modderstromen dit gebied nogmaals zouden treffen zeer groot was, kon er ook van terugkeren geen sprake meer zijn. Nog tijdens de storm, in de stromende regen, verlieten de bewoners hun dorpen en trokken de bergen in. Afgezien van al hun bezittingen, lieten ze een warm tropisch klimaat achter en kwamen ze terecht op de kale hoogvlakte waar zon, wind en regen zich op een extreme manier afwisselt. Verschillende organisaties, waaronder Y'abal Handicrafts van Gerriette (check: http://www.yabal-handicrafts.com/start.html) en tientallen vrijwilligers hebben er door de jaren heen voor gezorgd dat de dorpsbewoners weer huizen en een leven op konden bouwen. Maar ondanks dat de dorpen leefbaar zijn, is er een groot gebrek aan vele dingen. Zo is er een schooltje wat een minimum aan lesmaterialen heeft en hebben de kinderen absoluut geen speelgoed. En dat terwijl speelgoed ook erg goed is voor hun ontwikkeling. Nu is het plan om samen met Gerriette een activiteit te organiseren voor een grote groep mensen uit deze dorpjes en daarnaast zal ik met het ingezamelde geld bijdragen aan de hoognodige materialen. Wat dit precies zal zijn, zal ik jullie later laten weten.
Het leventje gaat verder gewoon z'n gangetje hier in Quetzaltenango. In de weekenden lekker met m'n gastgezin naar de sauna, een stadje bezoeken met een kleurrijk marktje of bergen of vulkanen beklimmen met de andere vrijwilligers hier. Genoeg te doen hier!
Zo was het afgelopen week zoals gezegd Semana Santa. Zo'n beetje de meest heilige week van het jaar waar alle locals met hart en ziel naar toe leven. Er werd over niks anders gesproken, volop gebeden en als de zonden nog niet vergeven waren liepen ze mee in een van de vele processies. En als ik veel zeg, bedoel ik dit keer ook Veel. Heel Veel. Ontzettend Veel. Zoveel dat er bijna sprake was van een heuse, algemene processie-moeheid. Minstens zes processies op een dag, wat inhoudt dat de halve stad telkens afgezet is, de mens zich niet meer voor of acteruit kan bewegen en dit alles leidt steevast tot een half uur tot driekwartier met duizenden andere welriekende mensen naar honderden in paars verklede katholieken kijken, die als masochisten met een loodzwaar podium vol heilige beelden op hun schouders zwoegend hun gang door de stad maken. En tuurlijk is dit indrukwekkend en tuurlijk is het belangrijk en tuurlijk heb ik heel veel respect voor deze mensen en hun cultuur en geloof, maar als je een week lang, meerdere keren per dag ongeveer zes keer zo lang doet over een stukje dat je normaal in een kwartiertje loopt, wordt er toch echt een beroep gedaan op je geduld en zelfbeheersing.
Gelukkig is dit alles nu voorbij en heeft het normale leven weer 'gewoon' z'n intrede gedaan. En ik zal hier ook weer 'gewoon' in mee gaan.
Lieve mensen, als laatste nog bedankt voor al jullie lieve berichtjes en mailtjes telkens! Leuk om ook wat van jullie te horen en op de hoogte te blijven van al jullie belevenissen.
Hele dikke kussen uit Xela.
xxxx
Inderdaad, het vrijwillige werken bij Caras Alegres is zo leuk dat ik heb besloten om hier nog een maandje langer mijn handen uit de mouwen te steken. De blije gezichtjes van de kindertjes en hun kleffe kusjes en knuffels doen mij zoveel goed dat ik nog niet weg wil. En daarnaast zijn zij de eerste bestemming geworden van het grote ingezamelde bedrag waar velen van jullie zo hard aan mee hebben geholpen. Afgelopen week is er namelijk een oogarts langs geweest op de school waar het project Caras Alegres erg nauw mee samenwerkt. Veel kinderen van deze school komen 's middags bij ons. Nu zijn er een heel aantal niños waarvan de ogen erg slecht zijn en die absoluut een brilletje moeten hebben. Alleen, aangezien deze kinderen uit heel arme gezinnen komen, zijn deze vaak voor hen onbetaalbaar. Zo is er al een moeder geweest die haar trouwring heeft verkocht om wat geld bij elkaar te krijgen voor haar eigen brilsmurfje. Toch bleek dit bedrag helaas niet genoeg te zijn, zodat ze nu nog niets is opgeschoten. Nu zal ik met deze kinderen naar de opticien gaan en zorgen dat ze allemaal een passend brilletje krijgen. Het lijkt zoiets kleins, maar voor hen is het van groot belang. Van sommige kinderen zijn de ogen namelijk zo slecht dat ze eigenlijk geen klap zien en daardoor is school en het dagelijks leven ook extra moeilijk. Maar ik zie een missie! Waarschijnlijk gaan we komende week al naar de opticien om wat kekke modelletjes (naar Guatemalteekse maatstaven natuurlijk!) voor deze schatjes uit te zoeken.
Daarnaast heb ik afgelopen week ook met Gerriette een bezoekje gebracht aan de dorpjes Pacutama en Chuicutama. Deze 2 dorpjes liggen hoog in de Guatemalteekse bergen in een gebied dat Alaska heet. Deze 2 dorpjes zijn in 2005 zwaar getroffen door de orkaan Stan. De zware regenval, die dagenlang aanhield, veroorzaakte modderstromen, bodemverzakkingen en overstromingen. Niet alleen complete akkers en huizen gingen verloren in de vernietigende modderstromen, maar Stan eiste ook het leven van honderden mensen. Vanwege het vergrote lawinegevaar, zagen velen zich gedwongen hun dorpen op de steile berghellingen in de kuststreek te verlaten. Dit lot trof ook de dorpen Pacutama en Chuicutama.
Van de oude nederzettingen was vrijwel niets over en aangezien de kans dat modderstromen dit gebied nogmaals zouden treffen zeer groot was, kon er ook van terugkeren geen sprake meer zijn. Nog tijdens de storm, in de stromende regen, verlieten de bewoners hun dorpen en trokken de bergen in. Afgezien van al hun bezittingen, lieten ze een warm tropisch klimaat achter en kwamen ze terecht op de kale hoogvlakte waar zon, wind en regen zich op een extreme manier afwisselt. Verschillende organisaties, waaronder Y'abal Handicrafts van Gerriette (check: http://www.yabal-handicrafts.com/start.html) en tientallen vrijwilligers hebben er door de jaren heen voor gezorgd dat de dorpsbewoners weer huizen en een leven op konden bouwen. Maar ondanks dat de dorpen leefbaar zijn, is er een groot gebrek aan vele dingen. Zo is er een schooltje wat een minimum aan lesmaterialen heeft en hebben de kinderen absoluut geen speelgoed. En dat terwijl speelgoed ook erg goed is voor hun ontwikkeling. Nu is het plan om samen met Gerriette een activiteit te organiseren voor een grote groep mensen uit deze dorpjes en daarnaast zal ik met het ingezamelde geld bijdragen aan de hoognodige materialen. Wat dit precies zal zijn, zal ik jullie later laten weten.
Het leventje gaat verder gewoon z'n gangetje hier in Quetzaltenango. In de weekenden lekker met m'n gastgezin naar de sauna, een stadje bezoeken met een kleurrijk marktje of bergen of vulkanen beklimmen met de andere vrijwilligers hier. Genoeg te doen hier!
Zo was het afgelopen week zoals gezegd Semana Santa. Zo'n beetje de meest heilige week van het jaar waar alle locals met hart en ziel naar toe leven. Er werd over niks anders gesproken, volop gebeden en als de zonden nog niet vergeven waren liepen ze mee in een van de vele processies. En als ik veel zeg, bedoel ik dit keer ook Veel. Heel Veel. Ontzettend Veel. Zoveel dat er bijna sprake was van een heuse, algemene processie-moeheid. Minstens zes processies op een dag, wat inhoudt dat de halve stad telkens afgezet is, de mens zich niet meer voor of acteruit kan bewegen en dit alles leidt steevast tot een half uur tot driekwartier met duizenden andere welriekende mensen naar honderden in paars verklede katholieken kijken, die als masochisten met een loodzwaar podium vol heilige beelden op hun schouders zwoegend hun gang door de stad maken. En tuurlijk is dit indrukwekkend en tuurlijk is het belangrijk en tuurlijk heb ik heel veel respect voor deze mensen en hun cultuur en geloof, maar als je een week lang, meerdere keren per dag ongeveer zes keer zo lang doet over een stukje dat je normaal in een kwartiertje loopt, wordt er toch echt een beroep gedaan op je geduld en zelfbeheersing.
Gelukkig is dit alles nu voorbij en heeft het normale leven weer 'gewoon' z'n intrede gedaan. En ik zal hier ook weer 'gewoon' in mee gaan.
Lieve mensen, als laatste nog bedankt voor al jullie lieve berichtjes en mailtjes telkens! Leuk om ook wat van jullie te horen en op de hoogte te blijven van al jullie belevenissen.
Hele dikke kussen uit Xela.
xxxx
-
10 April 2010 - 22:51
Job:
zulke fijne verhalen els.
daar kunnen wij niet aan tippen hiero.
hoewel; vorig weekend in de ronde van vlaanderen en vanavond in nijverdal bij het waterpoloen.
ook niet mis naar wij dachten.
inmiddels ook bezig de pulpstudio te pimpen dus als je terugkeert kun je daar gelijk in mee.
nou doei -
11 April 2010 - 08:12
Broerski:
Okee Els , een maandje langer zien we door de vingers, maar dan komen we je echt halen hoor!!!
Fijn dattut goed gaat!
Maak je nog ff foto's van de brilsmurfies??
Kus Joen -
11 April 2010 - 12:58
Irmzus:
Yes, yes, we see it troe the fingers, Els.
Wel een beetje hippe montuurtjes kiezen voor de kindjes hè 8)
Voel je je nu ook een beetje 'the secret miljonair'?
Veel succes met je projecten. Goed bezig.
Kalmpies aan en kussies van het olijke drietal
xxx
-
11 April 2010 - 13:35
Stichting Muses:
Hoi Els,
Wat een mooi verhaal weer, je bent echt goed bezig! En ook heel duurzaam om voor de kindjes een bril aan te schaffen!
Geniet nog maar even goed!
Groetjes,
Romy Schagen
www.muses.nl -
11 April 2010 - 17:12
Jet:
Hi Els,
Super verhalen! Goed hoor!! echt suuper dankbaar lijkt me..
veel liefs jet -
13 April 2010 - 07:37
Moeders:
He die Els.
Het zou geweldig zijn als je wat voor die kindertjes zou kunnen betekenen.Wat wij hier heel gewoon vinden,om even naar een opticien te gaan,is het daar een strijd of het financiel
haalbaar is.Ik vind het een goed plan van jou om hier aan mee te werken.
Misschien kan je je gastouder ook naaiopdrachten geven voor kleertjes voor die kinderen.Dikke kus moeders -
18 April 2010 - 19:25
Bert Pekkeriet:
beste Els hoe gaat met jou met mij gaat het goed
ik mis je heel erg als jij terug komt en bert wil graag zien.
heb jij leuke vrienden daar.
wat is de leukste belevenissen voor jou in guatemala.
dikke kus ++++
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
