De laatste loodjes van La Pura Vida
Door: Els
Blijf op de hoogte en volg Els
23 Juni 2010 | Costa Rica, Monteverde
Ben ik weer!
Nadat ik het surfen in San Juan del Sur achter me had gelaten, ben ik naar het wonderschone Isla de Ometepe gegaan; een eiland met twee grote vulkaan in een groot meer ten zuid-westen van Nicaragua. Ik wilde graag een van de vulkanen beklimmen maar, zoals zoveel op springen staat in Midden-Amerika, kon dit niet vanwege het feit dat de vulkaan te actief was. Dan maar op zoek naar een ander tijdverdrijf: een motorcross-tour over het eiland. Nadat ik acht jaar geleden m´n trouwe scootertje in de zijvlank van een auto heb geparkeerd heb ik nooit meer op een tweewieler gezeten, dus deze tocht heeft me dan ook heel wat angstzweet doen uitbreken. En aangezien maar 30 procent van de wegen op het eiland zijn verhard, de rest bestaat uit steile paadjes vol losse rotsblokken en grote keien en mijn gids het leuk vond om ook af en toe door riviertjes te crossen, was het ook alles behalve een comfortabele rit. Maar wat is het eiland mooi! Alles is nog puur, nog niet overbevolkt door verwende toeristen en de mensen zijn erg gastvrij. Onderweg opnieuw een enorme waterval beklommen, een heerlijke lunch gehad op een adembenemend strand en uiteindelijk in een klein natuurpark beland waar de apen op anderhalve meter afstand ons aan stonden te gapen. Het aapjes kijken werd doodleuk omgedraaid! Maar hoe bijzonder! Moederaap zit rustig met een kleintje van een paar maanden onder aan haar buik op een takje te knabbelen terwijl de rest van de family een heus concert ten gehore geeft…
Na Isla de Ometepe ben ik door getrokken naar de stad Granada, want na een paar uiterst rustige daagjes op zo’n eiland heb ik toch altijd wel weer behoefte aan wat meer mensen om me heen en een feestje tot in de late uurtjes. Hoewel anderen me verteld hadden dat Granada niet zo bijzonder was, was ik compleet ondersteboven. Wat een mooie stad. Veel cultuur, een interessante historie, mooie gebouwen en musea en voor het eerst sinds tijden weer restaurantjes en barretjes met een terrasje! Het was net alsof ik weer back home was toen we daar met een biertje in de hand zaten!
Na een paar dagen Granada nog even een kort bezoekje gebracht aan het dorpje Masaya dat bekend staat om zijn typische marktjes met handwerkjes en het lokale feest vol muziek, eten, theater en dans op donderdagavond. Uiteraard niet de donderdagavond dat ik er was, dus na twee dagen heb ik besloten dat het eindelijk tijd was om koers te zetten naar Costa Rica.
De reis naar Costa Rica, met Monteverde als bestemming, ging niet helemaal over rozen. Eerst kwam de bus te laat opdagen (anderhalf uur wachten), daarna bleek mijn visum te zijn verlopen, wat er voor zorgde dat ik (en samen met mij dus ook de rest van de bus. Graag gedaan lieve mensen!) na vier uur wachten aan de Nicaraguaanse grens een boete moest betalen omdat ik dus eigenlijk illegaal in het land was. Dan opnieuw in de rij om de grens met Costa Rica over te gaan. Blijkt dat ze geen stempeltje op mijn boete hadden gezet en dan beweren ze doodleuk dat ik niets betaald heb! Weer twee uur wachten en na een zinloze bagageinspectie (een x knipperen met blauwe ogen is voor die jonge grenswachter al genoeg om een oogje dicht te knijpen) is het dan eindelijk tijd om verder te gaan. Het dorpje Santa Elena in Monteverde blijkt echter niet heel makkelijk bereikbaar te zijn. De weg is zo steil en slecht begaanbaar dat er alleen 4WD naar boven kunnen. Een goede reden voor de spaarzame taxichauffeurs om wat extra’s te vragen. 50 Dollar is mij echter toch echt te veel, dus dat wordt 2 uur wachten op de eerstvolgende bus. Maar nadat de bus de 33 kilometer in iets minder dan 3 uur(!) had afgelegd, bereikte ik dan toch eindelijk, het inmiddels donkere, Santa Elena. Een supergezellig hostel gevonden en direct een tour voor de volgende dag geboekt; canopy!
Vanwege de vele regen werd de tour een dagje uitgesteld, regenseizoen in een cloudforest is niet bepaald de beste tijd van het jaar, maar dan is het eindelijk tijd om me in een tuigje te laten hijsen en aan een kabelbaan te laten bevestigen. Dertien verschillende kabelbanen, waarvan eentje een kilometer lang, dwars door het regenwoud en hoog boven de bomen. Erg leuk om te doen. Hoewel de klapper van de dag toch echt de Tarzan Swing was. Een soort van enorm lang koord in het regenwoud waar je aan wordt bevestigd en dan maar springen vanaf een toren. Met een enorme vrije val en een flinke portie wind in m’n buik voelde ik me weer als het kleine meisje dat veel te hard gaat op die grote schommel in de achtertuin. Wat een kick!
Ik ben het reizen nog lang niet zat. Naast het feit dat je de mooiste plekjes ziet vind ik het vooral leuk om nieuwe mensen te ontmoeten. Zo zit je de ene dag met de enige andere twee Hollanders op het eiland Isla de Ometepe volledig in tenue om 5.30 uur ’s ochtends het Nederlands elftal aan te moedigen, de volgende dag help je een drugsverslaafde schilder zijn flutschilderijtjes in het Parque Central van Granada voor veel te veel geld aan domme toeristen te slijten en dag drie zit je in Masaya aan het ontbijt met een miljonair uit Californie die bijna al z’n geld is verloren bij een foute belegging en die nu op zoek is naar een klein huisje in Midden-Amerika, omdat het leven hier zo goedkoop is. Iedereen heeft een verhaal en zijn eigen redenen om te reizen, maar daarnaast is ook het enige wat iedereen wil, een leuke tijd hebben. Contacten zijn dus zo gelegd en vaak eindigen de gesprekken met bijbehorende biertjes pas in de late uurtjes. Maar het einde van mijn reis komt nu echter toch steeds dichterbij en ik ga deze laatste tijd dan ook nog even keihard genieten van al het moois om me heen...
Liefs uit Costa Rica.
xxxx
Nadat ik het surfen in San Juan del Sur achter me had gelaten, ben ik naar het wonderschone Isla de Ometepe gegaan; een eiland met twee grote vulkaan in een groot meer ten zuid-westen van Nicaragua. Ik wilde graag een van de vulkanen beklimmen maar, zoals zoveel op springen staat in Midden-Amerika, kon dit niet vanwege het feit dat de vulkaan te actief was. Dan maar op zoek naar een ander tijdverdrijf: een motorcross-tour over het eiland. Nadat ik acht jaar geleden m´n trouwe scootertje in de zijvlank van een auto heb geparkeerd heb ik nooit meer op een tweewieler gezeten, dus deze tocht heeft me dan ook heel wat angstzweet doen uitbreken. En aangezien maar 30 procent van de wegen op het eiland zijn verhard, de rest bestaat uit steile paadjes vol losse rotsblokken en grote keien en mijn gids het leuk vond om ook af en toe door riviertjes te crossen, was het ook alles behalve een comfortabele rit. Maar wat is het eiland mooi! Alles is nog puur, nog niet overbevolkt door verwende toeristen en de mensen zijn erg gastvrij. Onderweg opnieuw een enorme waterval beklommen, een heerlijke lunch gehad op een adembenemend strand en uiteindelijk in een klein natuurpark beland waar de apen op anderhalve meter afstand ons aan stonden te gapen. Het aapjes kijken werd doodleuk omgedraaid! Maar hoe bijzonder! Moederaap zit rustig met een kleintje van een paar maanden onder aan haar buik op een takje te knabbelen terwijl de rest van de family een heus concert ten gehore geeft…
Na Isla de Ometepe ben ik door getrokken naar de stad Granada, want na een paar uiterst rustige daagjes op zo’n eiland heb ik toch altijd wel weer behoefte aan wat meer mensen om me heen en een feestje tot in de late uurtjes. Hoewel anderen me verteld hadden dat Granada niet zo bijzonder was, was ik compleet ondersteboven. Wat een mooie stad. Veel cultuur, een interessante historie, mooie gebouwen en musea en voor het eerst sinds tijden weer restaurantjes en barretjes met een terrasje! Het was net alsof ik weer back home was toen we daar met een biertje in de hand zaten!
Na een paar dagen Granada nog even een kort bezoekje gebracht aan het dorpje Masaya dat bekend staat om zijn typische marktjes met handwerkjes en het lokale feest vol muziek, eten, theater en dans op donderdagavond. Uiteraard niet de donderdagavond dat ik er was, dus na twee dagen heb ik besloten dat het eindelijk tijd was om koers te zetten naar Costa Rica.
De reis naar Costa Rica, met Monteverde als bestemming, ging niet helemaal over rozen. Eerst kwam de bus te laat opdagen (anderhalf uur wachten), daarna bleek mijn visum te zijn verlopen, wat er voor zorgde dat ik (en samen met mij dus ook de rest van de bus. Graag gedaan lieve mensen!) na vier uur wachten aan de Nicaraguaanse grens een boete moest betalen omdat ik dus eigenlijk illegaal in het land was. Dan opnieuw in de rij om de grens met Costa Rica over te gaan. Blijkt dat ze geen stempeltje op mijn boete hadden gezet en dan beweren ze doodleuk dat ik niets betaald heb! Weer twee uur wachten en na een zinloze bagageinspectie (een x knipperen met blauwe ogen is voor die jonge grenswachter al genoeg om een oogje dicht te knijpen) is het dan eindelijk tijd om verder te gaan. Het dorpje Santa Elena in Monteverde blijkt echter niet heel makkelijk bereikbaar te zijn. De weg is zo steil en slecht begaanbaar dat er alleen 4WD naar boven kunnen. Een goede reden voor de spaarzame taxichauffeurs om wat extra’s te vragen. 50 Dollar is mij echter toch echt te veel, dus dat wordt 2 uur wachten op de eerstvolgende bus. Maar nadat de bus de 33 kilometer in iets minder dan 3 uur(!) had afgelegd, bereikte ik dan toch eindelijk, het inmiddels donkere, Santa Elena. Een supergezellig hostel gevonden en direct een tour voor de volgende dag geboekt; canopy!
Vanwege de vele regen werd de tour een dagje uitgesteld, regenseizoen in een cloudforest is niet bepaald de beste tijd van het jaar, maar dan is het eindelijk tijd om me in een tuigje te laten hijsen en aan een kabelbaan te laten bevestigen. Dertien verschillende kabelbanen, waarvan eentje een kilometer lang, dwars door het regenwoud en hoog boven de bomen. Erg leuk om te doen. Hoewel de klapper van de dag toch echt de Tarzan Swing was. Een soort van enorm lang koord in het regenwoud waar je aan wordt bevestigd en dan maar springen vanaf een toren. Met een enorme vrije val en een flinke portie wind in m’n buik voelde ik me weer als het kleine meisje dat veel te hard gaat op die grote schommel in de achtertuin. Wat een kick!
Ik ben het reizen nog lang niet zat. Naast het feit dat je de mooiste plekjes ziet vind ik het vooral leuk om nieuwe mensen te ontmoeten. Zo zit je de ene dag met de enige andere twee Hollanders op het eiland Isla de Ometepe volledig in tenue om 5.30 uur ’s ochtends het Nederlands elftal aan te moedigen, de volgende dag help je een drugsverslaafde schilder zijn flutschilderijtjes in het Parque Central van Granada voor veel te veel geld aan domme toeristen te slijten en dag drie zit je in Masaya aan het ontbijt met een miljonair uit Californie die bijna al z’n geld is verloren bij een foute belegging en die nu op zoek is naar een klein huisje in Midden-Amerika, omdat het leven hier zo goedkoop is. Iedereen heeft een verhaal en zijn eigen redenen om te reizen, maar daarnaast is ook het enige wat iedereen wil, een leuke tijd hebben. Contacten zijn dus zo gelegd en vaak eindigen de gesprekken met bijbehorende biertjes pas in de late uurtjes. Maar het einde van mijn reis komt nu echter toch steeds dichterbij en ik ga deze laatste tijd dan ook nog even keihard genieten van al het moois om me heen...
Liefs uit Costa Rica.
xxxx
-
23 Juni 2010 - 23:26
Job Boersma:
hoi els,
wat een mooie verslagen schrijf je toch elke keer.
Geniet nog maar even keihard en dan kun je na de vakantie weer aanschuiven bij PulpdeLuxe. -
24 Juni 2010 - 08:12
Marloes:
hey els, wat leuk om te weten dat je daar ook nederland aanmoedigd! Gelukkig is je roodwitblauwe bloed nog sterk aanwezig! haha, Hopelijk heb je nu alles goed geregeld met je visum enzo en kun je in alle rust die gave reis afmaken. En dan geniet ik nog even van die toffe avonturen van je elke keer! Hele dikke kus, je vriendinnetje -
24 Juni 2010 - 09:54
Gerben:
Ole! geniet er van! -
25 Juni 2010 - 12:05
Pauline:
Ben steeds jaloerser! -
30 Juni 2010 - 19:50
Stichting Muses:
Hoi Els,
Wat fijn dat je zo lekker aan het reizen bent!
Geniet ervan!
Groetjes,
Romy Schagen -
09 Juli 2010 - 07:49
Moeders:
Lieve Els
Ik zag jou laatste reiverslag nog staan,en moest daar nog even op reageren.Wat je gedaan hebt is fantastich en ben ape trots op zo'n dochter.Je bent al weer 2weekjes thuis en al weer volop aan 't werk.
Maar deze herinneringen nemen ze je nooit meer af,dat weet ik zeker.
Dikke kus Ma -
26 Juli 2010 - 18:12
Laura:
He, Els, ik krijg bericht dat je 8 aug weer terugkomt! Nou, wat leuk! Ik vind het alleen zo vreemd dat ik je laatst nog dacht te zien bij de verjaardag van Irma? Zal ik wel mis hebben dan.. Goede terugreis! x Laura Wiersma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
