Een tevreden mens
Door: Els
Blijf op de hoogte en volg Els
10 Juni 2010 | Nicaragua, San Juan del Sur
Nadat ik San Salvador ontvlucht ben heb ik koers gezet naar Nicaragua. Eerst een paar dagen in de mooie stad Leon doorgebracht en toen met een paar anderen naar de kust getrokken. Een surflodge in werkelijk de middle of nowhere, daar is de Rietmansweg niks bij! Er gaan geen bussen, het eerste dorpje is 45 minuten verderop, je kunt er alleen komen als het eb is want de weg gaat een stuk door de zee en uiteraard geen internet of telefoonverbinding. Maar wat was het mooi daar! Een bamboehutje met uitzicht op die geweldige grote oceaan, 's ochtend wakker worden met het geluid van de golven en verder alleen wilde dieren om je heen. Af en toe was dat wel even schrikken, want leguanen van een halve meter, schorpioenen in je hut, vliegende kevers ter groote van een vogel en slangen die door je voeten kronkelen als je 's avonds een biertje drinkt op de veranda zijn mij niet heel gewoon. Gelukkig was er altijd een man met een enorm geweer die op een drafje aan kwam hobbelen als iemand weer eens stond te gillen. Een hele geruststelling.
Na een paar dagen daar heerlijk te hebben relaxed en gesurfd weer meegelift naar de bewoonde wereld.
Weer aangekomen in Leon was het tijd voor wat actiefs. Volcanoboarden leek me wel wat. En ik had gelijk! Na een hike van ruim een uur naar de top van de actieve vulkaan Cerro Negro lijkt het alsof je in een maanlandschap bent beland. Een totaal andere en vooral onwerkelijke wereld. Alleen maar vulkanische as, een inmense hitte en een schitterend uitzicht op de krater en de wijde omgeving, zo mooi! Maar het was natuurlijk de bedoeling dat we op ons board naar beneden zouden gaan. Het moment dat ik die steile afgrond naar beneden keek, kreeg ik toch wel even de rillingen, maar ik was natuurlijk niet alleen gekomen om van het uitzicht te genieten. Dus hup, op dat board, en je gewoon laten gaan. Beneden aangekomen ben je zwart van alle as, spuug je lava stenen en zelfs na drie dagen zijn je oren nog steeds zwart van binnen. Maar met een persoonlijk record van 54 kilometer per uur naar beneden was ik toch erg tevreden...
Na Leon verder naar het zuiden van Nicaragua getrokken, omdat daar een groepje Australiers zat die ik al op de Bay Islands in Honduras had ontmoet. Ze hebben een busje gekocht, dus iedere dag lekker met de boards op het dak naar het strand. Voor de zekerheid had ik nog maar even een lesje genomen, wat ik beter niet had kunnen doen, want het eindigde met m'n surfleraar in het ziekenhuis. Schijnbaar kon hij er niet zo goed tegen toen ik met m'n surfboard over hem heen ging. Oeps!!! En gisteren heb ik mezelf een beetje de kreukels in geholpen, dus vandaag is het een lekker rustig dagje zonder surfen, met alleen veel zon, een boekje en een hangmatje. Ik ben een zeer tevreden mens...
Ondertussen heb ik nog steeds veel contact met de mensen in Guatemala zitten. En waarschijnlijk hebben sommigen van jullie het al wel een beetje meegekregen, maar de toestand daar is schrikbarend. De wijk waar ik twee maanden lang iedere dag op het project heb gewerkt, bestaat praktisch niet meer. Door de vele regen en modderstromen zijn er vele huisjes weggevaagd met grote aantallen dakloze families tot gevolg. Het maakt dat ik eigenlijk weer terug wil, de mensen daar wil helpen hun kleine huisjes weer op te bouwen. Het is zo raar en tegenstrijdig; terwijl ik hier aan het genieten ben van mijn vakantie, allemaal mooie dingen zie en doe en m'n dagen praktisch op het strand of m'n surfboard door breng, hebben de mensen daar met inmense problemen te kampen. En ik weet wel dat ik daar in m'n eentje niets aan kan veranderen, maar ik wou zo graag dat dat wel zo was. Als ik de tijd en de middelen had, zou ik nu rechtomkeer maken, maar helaas...
Het einde van m'n reis komt langzaam in zicht, de bodem van mijn bankrekening eveneens. Nog een week of wat en dan moet ik m'n 'haastige' leventje in het drukke, overbevolkte Nederland weer oppakken. Weer meegaan in de flow van werken, geld verdienen en een agenda vol afspraken. En zoals jullie misschien al wel doorhebben heb ik daar nog totaal geen zin in. Tuurlijk, Nederland heeft z'n mooie dingen, maar ondanks de vele minpunten hier, vind ik Centraal Amerika zoveel mooier! Het leven, de cultuur, de mensen, het landschap, de taal, het eten; ik ben er werkelijk van ondersteboven. Er zijn zoveel dingen die ik hier zal gaan missen: het stressloze leventje waarin je geen tijd of agenda nodig hebt; je staat op wanneer je wakker bent, je eet wanneer je honger hebt en gaat slapen wanneer je moe bent, het heerlijke klimaat; soms wel een beetje erg warm, maar een lange broek heb ik amper nodig gehad, de vriendelijke mensen; iedereen geeft je een lift en hoe arm men ook is, ze bieden je altijd iets te eten of te drinken aan, en zelfs de zogenaamde 'catcall' zal ik missen; de mannen op straat die naar je roepen, kijken, complete files veroorzaken als ze drie buitenlandse dames op straat zien lopen of je spontaan een huwelijksaanzoek doen. Af en toe is het schunnig en vervelend, maar zelfs dat zal ik missen. In Nederland moet ik maar hopen dat er ergens een verveelde bouwvakker naar me kijkt!
Maar natuurlijk zijn er ook dingen die ik zal missen als kiespijn: de schrijnende armoede; je begint er na verloop van tijd een beetje aan te wennen, maar ik krijg nog steeds een knoop in m'n maag als ik de kleine huisjes van golfplaten, hout en plastic zie zonder water of electriciteit, of de milieuvervuiling; werkelijk alles wordt op straat gegooid en een bus produceert hier meer uitlaatgassen dan de gehele avondspits tijdens een drukke zomeravond op de A2 bij elkaar.
Maar een ding weet ik zeker: ik kom hier absoluut terug! Om de mensen te helpen of om gewoon nog meer van deze mooie landen te zien. En ik kan het iedereen aanraden: it's worth it! Sterker nog: mijn baan verliezen en geen werk kunnen vinden is het beste wat me ooit is overkomen. Ander was ik hier nu niet geweest, anders had ik niet zoveel moois gezien, anders had ik niet zoveel geweldige dingen gedaan, anders had ik geen vrijwilligerswerk kunnen doen en anders had ik misschien nog steeds wel op die stoffige redactie achter m'n computertje gezeten.
Maar goed, nog een paar weken door Nicarague en Costa Rica reizen en dan zal ik weer voet op de Nederlandse bodem zetten. Voor nu een dikke kus uit Nicaragua.
xxxx
Na een paar dagen daar heerlijk te hebben relaxed en gesurfd weer meegelift naar de bewoonde wereld.
Weer aangekomen in Leon was het tijd voor wat actiefs. Volcanoboarden leek me wel wat. En ik had gelijk! Na een hike van ruim een uur naar de top van de actieve vulkaan Cerro Negro lijkt het alsof je in een maanlandschap bent beland. Een totaal andere en vooral onwerkelijke wereld. Alleen maar vulkanische as, een inmense hitte en een schitterend uitzicht op de krater en de wijde omgeving, zo mooi! Maar het was natuurlijk de bedoeling dat we op ons board naar beneden zouden gaan. Het moment dat ik die steile afgrond naar beneden keek, kreeg ik toch wel even de rillingen, maar ik was natuurlijk niet alleen gekomen om van het uitzicht te genieten. Dus hup, op dat board, en je gewoon laten gaan. Beneden aangekomen ben je zwart van alle as, spuug je lava stenen en zelfs na drie dagen zijn je oren nog steeds zwart van binnen. Maar met een persoonlijk record van 54 kilometer per uur naar beneden was ik toch erg tevreden...
Na Leon verder naar het zuiden van Nicaragua getrokken, omdat daar een groepje Australiers zat die ik al op de Bay Islands in Honduras had ontmoet. Ze hebben een busje gekocht, dus iedere dag lekker met de boards op het dak naar het strand. Voor de zekerheid had ik nog maar even een lesje genomen, wat ik beter niet had kunnen doen, want het eindigde met m'n surfleraar in het ziekenhuis. Schijnbaar kon hij er niet zo goed tegen toen ik met m'n surfboard over hem heen ging. Oeps!!! En gisteren heb ik mezelf een beetje de kreukels in geholpen, dus vandaag is het een lekker rustig dagje zonder surfen, met alleen veel zon, een boekje en een hangmatje. Ik ben een zeer tevreden mens...
Ondertussen heb ik nog steeds veel contact met de mensen in Guatemala zitten. En waarschijnlijk hebben sommigen van jullie het al wel een beetje meegekregen, maar de toestand daar is schrikbarend. De wijk waar ik twee maanden lang iedere dag op het project heb gewerkt, bestaat praktisch niet meer. Door de vele regen en modderstromen zijn er vele huisjes weggevaagd met grote aantallen dakloze families tot gevolg. Het maakt dat ik eigenlijk weer terug wil, de mensen daar wil helpen hun kleine huisjes weer op te bouwen. Het is zo raar en tegenstrijdig; terwijl ik hier aan het genieten ben van mijn vakantie, allemaal mooie dingen zie en doe en m'n dagen praktisch op het strand of m'n surfboard door breng, hebben de mensen daar met inmense problemen te kampen. En ik weet wel dat ik daar in m'n eentje niets aan kan veranderen, maar ik wou zo graag dat dat wel zo was. Als ik de tijd en de middelen had, zou ik nu rechtomkeer maken, maar helaas...
Het einde van m'n reis komt langzaam in zicht, de bodem van mijn bankrekening eveneens. Nog een week of wat en dan moet ik m'n 'haastige' leventje in het drukke, overbevolkte Nederland weer oppakken. Weer meegaan in de flow van werken, geld verdienen en een agenda vol afspraken. En zoals jullie misschien al wel doorhebben heb ik daar nog totaal geen zin in. Tuurlijk, Nederland heeft z'n mooie dingen, maar ondanks de vele minpunten hier, vind ik Centraal Amerika zoveel mooier! Het leven, de cultuur, de mensen, het landschap, de taal, het eten; ik ben er werkelijk van ondersteboven. Er zijn zoveel dingen die ik hier zal gaan missen: het stressloze leventje waarin je geen tijd of agenda nodig hebt; je staat op wanneer je wakker bent, je eet wanneer je honger hebt en gaat slapen wanneer je moe bent, het heerlijke klimaat; soms wel een beetje erg warm, maar een lange broek heb ik amper nodig gehad, de vriendelijke mensen; iedereen geeft je een lift en hoe arm men ook is, ze bieden je altijd iets te eten of te drinken aan, en zelfs de zogenaamde 'catcall' zal ik missen; de mannen op straat die naar je roepen, kijken, complete files veroorzaken als ze drie buitenlandse dames op straat zien lopen of je spontaan een huwelijksaanzoek doen. Af en toe is het schunnig en vervelend, maar zelfs dat zal ik missen. In Nederland moet ik maar hopen dat er ergens een verveelde bouwvakker naar me kijkt!
Maar natuurlijk zijn er ook dingen die ik zal missen als kiespijn: de schrijnende armoede; je begint er na verloop van tijd een beetje aan te wennen, maar ik krijg nog steeds een knoop in m'n maag als ik de kleine huisjes van golfplaten, hout en plastic zie zonder water of electriciteit, of de milieuvervuiling; werkelijk alles wordt op straat gegooid en een bus produceert hier meer uitlaatgassen dan de gehele avondspits tijdens een drukke zomeravond op de A2 bij elkaar.
Maar een ding weet ik zeker: ik kom hier absoluut terug! Om de mensen te helpen of om gewoon nog meer van deze mooie landen te zien. En ik kan het iedereen aanraden: it's worth it! Sterker nog: mijn baan verliezen en geen werk kunnen vinden is het beste wat me ooit is overkomen. Ander was ik hier nu niet geweest, anders had ik niet zoveel moois gezien, anders had ik niet zoveel geweldige dingen gedaan, anders had ik geen vrijwilligerswerk kunnen doen en anders had ik misschien nog steeds wel op die stoffige redactie achter m'n computertje gezeten.
Maar goed, nog een paar weken door Nicarague en Costa Rica reizen en dan zal ik weer voet op de Nederlandse bodem zetten. Voor nu een dikke kus uit Nicaragua.
xxxx
-
10 Juni 2010 - 18:33
Zus:
Lieve Elsje, geniet met volle teugen van je laatste weekjes daar.We missen je inmiddels wel heul erg hoor, zal blij zijn als je d'r weer bent.
hele dikke kus vanaf onze keukentafel naar jouw hangmat
x -
10 Juni 2010 - 18:46
Dinand:
Mooi verhaal els .
Wij zijn trots op je,met alles wat je daar beleeft,daar in zuid amerika,en met de werksaamheden die je daar heb gedaan.
Nog heel veel mooie dagen daar,en geniet er van.
Groetje dinand. -
10 Juni 2010 - 20:23
Job Boersma:
Els for presidente!!!!! -
11 Juni 2010 - 06:12
Sanne En Julia:
Wij zijn bij Oma.Lijkt ons fijn dat we straks weer met jou kunnen spelen.Kus Sanne Julia.Jou lieve nichtjes . -
11 Juni 2010 - 06:35
Marloes:
Hey lieve meid, wat super wat je allemaal hebt mee gemaakt daar. Geniet nog even van de laatste weekjes daar. je hebt super werk geleverd van wat ik zo van je heb gelezen. Toppertje ben je! Ik heb je heel erg gemist, en zal straks blij zijn je weer te zien! els, dit is weer een ervaring erbij die je niet zal vergeten!
DIkke kus uit hartje Zwolle (smak!) -
11 Juni 2010 - 09:58
Gerben:
vulkaansurfen?
is dat uit IJsland overgewaaid?
Geniet en neem wat warmte mee terug. -
11 Juni 2010 - 13:20
Mama:
Ha Els.
Wat een belevenis weer.
Werd dat blonde haar eindelijk wat zwarter.
Meisie doe voorzichtig
want we willen je graag heelhuids terug.kus Ma.
PS gr.buuf van Henny. -
11 Juni 2010 - 17:01
Ytsje:
Wat gaat de tijd snel,,, geniet van je laatste weekjes!,
Ben ook van de gebeurtenissen in Guatemala geschrokken...
reactie was dan ook precies hetzelfde, het allerliefst terug, ook al kun je weinig doen..
Zo oneerlijk allemaal wat er is gebeurd!...
Lieve Elsss,,, ga lekker door met je uitleven daaro, enjoy!
Verwacht wel een uitleg over vulcane-boarding, wanneer je weer op Hollandse bodem bent, want kan het me niet voorstellen.. Klinkt iig. wel erg gaaf..!
Have fun!,,
Besos!
-
11 Juni 2010 - 18:00
Broerski:
He kruimeltje,
Nog ff volhouwe daaro!!
Hep ie vast geen problemen mee !
Geniet nog ff zussie, kijk er na uit je op te halen
kus uut de Heideanjer -
11 Juni 2010 - 19:54
Bert Pekkeriet :
ook de groeten van Jan en jannie en Rianne en ook Bert
want een geweldig verslag en we hopen weer terug te zien in de Rietmansweg.
op zondag hebben we een Pekkeriet dag we missen je dan.
het ga je goed alles wat je doet tot ziens in Nederland. -
12 Juni 2010 - 15:07
Jorinde:
Hey meis, wat een heerlijk verhaal weer!! Zo heerlijk dat het allemaal zo genieten is :D!!!
Geniet van de laatste weken, slurp al het moois in je op en neem zo veel mogelijk mee terug!
Kussen -
19 Juni 2010 - 19:13
Rianne Roeberts:
beste els hoe is het daarwanneer kom je weer in nederland dat wil ik even weten met beert gaat gaat heel goedmet mij ook wel goed
groetjes rianne roeberts
en bert pekkeriet -
20 Juni 2010 - 13:53
Robin:
Mooie verhalen Els! Geniet er nog even van!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
