Eindelijk van start...
Door: Els
Blijf op de hoogte en volg Els
16 Maart 2010 | Guatemala, Quetzaltenango
Daar zijn we dan. Op de volgende plaats van bestemming.
Zondagochtend in alle vroegte m'n boeltje weer gepakt en vertrokken naar Quetzaltenango, oftewel Xela. Aangezien deze stad een beetje afgelegen ligt in de bergen en totaal niet toeristisch is, was ik gedoemd om een chickenbus te nemen. En deze bus heet niet voor niets zo, want je overal waar je kijkt zijn kippen! Op het dak, in de bus, allemaal doen ze nog een laatste schietgebedje in de overvolle bus met locals om even later op de markt op de grill te eindigen. En hoewel in Guatemala alles langzaam is (de mensen lopen langzaam -misschien ook vanwege hun korte beentjes-, als men 'zometeen' zegt betekent dat 'over een uurtje of drie of vier of vijf' en als je was 'morgen' klaar is bij de wasserette, kun je het twee dagen later ophalen), maar de chickenbus is een totaal ander verhaal. Voor je het weet hebben ze je backpack van je rug getild en ligt deze, naast de kippen, op het dak (het is overal bekend dat je je tas kwijt bent als je deze bovenop legt. Als je zelf nog lekker warm tussen twee zwetende locals ingeklemd zit, is je tas alweer van het dak verdwenen en kun je fluiten naar je spullen.), moet je deze dus weer naar beneden zien te krijgen (Ben er uit wanhoop zelf maar opgeklommen om hem weer naar beneden te halen. Hahaha...) en daarna heb je welgeteld drie seconden om met al je tassen in de bus te springen die ondertussen al weer is gaan rijden. Gekkenhuis! En ze rijden ook nog eens als gekken door de bergen! Nu snap ik ook waarom er zoveel ongelukken gebeuren hier.
Maar na vier uurtjes door de bergen te hebben gereden eindelijk aangekomen bij m'n nieuwe gastgezin. Zoonlief deed de deur open, want moeders was de hort op. 's Avonds dan toch een zeer hartelijk ontvangst gehad en meteen al uitgenodigd om deel te nemen aan allemaal familieaangelegenheden. Zelfs al met moeder Xeny mee geweest naar de kerk! Ik verstond er niet zo heel veel van in dat rappe accent (gelukkig weet ik wie Jesus Cristo is, dat maakte het hele verhaal al een stuk makkelijker), maar aangezien Pasen voor de deur staat is de kerk deze dagen heel belangrijk hier en kon ik dit aanbod niet weigeren. Het gezin is totaal anders dan in Antigua. Hier ben ik de enige student, maar is het gezin juist heel groot. De man des huizes leeft helaas niet meer, maar er zijn nog wel drie kinderen en een kleindochter. Zoons Diego (17 jaar) & Sergio (18 jaar) en dochter Emilia (20 jaar) met haar dochtertje Regina (1 jaar en 7 maand) wonen allemaal onder de vleugels van moeder Xeny. Iedereen is erg aardig en geinteresseerd en wil me overal bij helpen. Ze bedenken allemaal activiteiten voor mij om de omgeving en de stad te leren kennen. Zo ga ik vanavond met de jongens de stad in en staat er voor dit weekend een uitstapje naar een vulkaan met de hele familie op het programma. Leuk, leuk, leuk!!! Privacy is wel redelijk verder te zoeken (mijn slaapkamerdeur kan niet dicht dus regelmatig vind ik een van de vier straathonden die de familie liefdevol heeft opgenomen op m'n bed en ook de deur van het toilet en de douche kennen geen slot), maar je kan natuurlijk niet alles hebben...
Gister dan ook eindelijk mijn project Caras Alegres bezocht. Zoals ik eerder al eens heb verteld is het een soort van naschoolse opvang voor hele arme kinderen. Ze krijgen hier gratis opvang, begeleiding en eventueel hulp bij hun huiswerk. Het is overduidelijk dat de kinderen uit een ander milieu met minder financiele middelen komen. De kleertjes zijn oud, vies en gescheurd, de haartjes ongewassen en de smoeltjes zitten onder het vuil en snottebellen. Maar alle kleintjes hebben de grootste lol. Geef ze een elastiek, step of voetbal en hun dag kan niet meer stuk. Ook zijn ze erg aanhankelijk. Je wordt telkens gekust en geknuffeld (ja lekker hygienisch, ik weet het...) en ze willen constant opgetild worden. Echte schatjes! Het project is opgezet door Judith en Marcel van der Geest (Inderdaad! Nederlanders!) en is zeer bekend hier in de omgeving. Ze krijgen veel hulp van vrijwilligers, maar hebben ook een aantal vaste krachten in dienst. De komende tijd zal ik iedere dag met een klein busje de bergen in gaan om dit project te bezoeken en hier m'n handen uit de mouwen te steken.
Ik hou jullie op de hoogte!
Liefs uit Xela.
Zondagochtend in alle vroegte m'n boeltje weer gepakt en vertrokken naar Quetzaltenango, oftewel Xela. Aangezien deze stad een beetje afgelegen ligt in de bergen en totaal niet toeristisch is, was ik gedoemd om een chickenbus te nemen. En deze bus heet niet voor niets zo, want je overal waar je kijkt zijn kippen! Op het dak, in de bus, allemaal doen ze nog een laatste schietgebedje in de overvolle bus met locals om even later op de markt op de grill te eindigen. En hoewel in Guatemala alles langzaam is (de mensen lopen langzaam -misschien ook vanwege hun korte beentjes-, als men 'zometeen' zegt betekent dat 'over een uurtje of drie of vier of vijf' en als je was 'morgen' klaar is bij de wasserette, kun je het twee dagen later ophalen), maar de chickenbus is een totaal ander verhaal. Voor je het weet hebben ze je backpack van je rug getild en ligt deze, naast de kippen, op het dak (het is overal bekend dat je je tas kwijt bent als je deze bovenop legt. Als je zelf nog lekker warm tussen twee zwetende locals ingeklemd zit, is je tas alweer van het dak verdwenen en kun je fluiten naar je spullen.), moet je deze dus weer naar beneden zien te krijgen (Ben er uit wanhoop zelf maar opgeklommen om hem weer naar beneden te halen. Hahaha...) en daarna heb je welgeteld drie seconden om met al je tassen in de bus te springen die ondertussen al weer is gaan rijden. Gekkenhuis! En ze rijden ook nog eens als gekken door de bergen! Nu snap ik ook waarom er zoveel ongelukken gebeuren hier.
Maar na vier uurtjes door de bergen te hebben gereden eindelijk aangekomen bij m'n nieuwe gastgezin. Zoonlief deed de deur open, want moeders was de hort op. 's Avonds dan toch een zeer hartelijk ontvangst gehad en meteen al uitgenodigd om deel te nemen aan allemaal familieaangelegenheden. Zelfs al met moeder Xeny mee geweest naar de kerk! Ik verstond er niet zo heel veel van in dat rappe accent (gelukkig weet ik wie Jesus Cristo is, dat maakte het hele verhaal al een stuk makkelijker), maar aangezien Pasen voor de deur staat is de kerk deze dagen heel belangrijk hier en kon ik dit aanbod niet weigeren. Het gezin is totaal anders dan in Antigua. Hier ben ik de enige student, maar is het gezin juist heel groot. De man des huizes leeft helaas niet meer, maar er zijn nog wel drie kinderen en een kleindochter. Zoons Diego (17 jaar) & Sergio (18 jaar) en dochter Emilia (20 jaar) met haar dochtertje Regina (1 jaar en 7 maand) wonen allemaal onder de vleugels van moeder Xeny. Iedereen is erg aardig en geinteresseerd en wil me overal bij helpen. Ze bedenken allemaal activiteiten voor mij om de omgeving en de stad te leren kennen. Zo ga ik vanavond met de jongens de stad in en staat er voor dit weekend een uitstapje naar een vulkaan met de hele familie op het programma. Leuk, leuk, leuk!!! Privacy is wel redelijk verder te zoeken (mijn slaapkamerdeur kan niet dicht dus regelmatig vind ik een van de vier straathonden die de familie liefdevol heeft opgenomen op m'n bed en ook de deur van het toilet en de douche kennen geen slot), maar je kan natuurlijk niet alles hebben...
Gister dan ook eindelijk mijn project Caras Alegres bezocht. Zoals ik eerder al eens heb verteld is het een soort van naschoolse opvang voor hele arme kinderen. Ze krijgen hier gratis opvang, begeleiding en eventueel hulp bij hun huiswerk. Het is overduidelijk dat de kinderen uit een ander milieu met minder financiele middelen komen. De kleertjes zijn oud, vies en gescheurd, de haartjes ongewassen en de smoeltjes zitten onder het vuil en snottebellen. Maar alle kleintjes hebben de grootste lol. Geef ze een elastiek, step of voetbal en hun dag kan niet meer stuk. Ook zijn ze erg aanhankelijk. Je wordt telkens gekust en geknuffeld (ja lekker hygienisch, ik weet het...) en ze willen constant opgetild worden. Echte schatjes! Het project is opgezet door Judith en Marcel van der Geest (Inderdaad! Nederlanders!) en is zeer bekend hier in de omgeving. Ze krijgen veel hulp van vrijwilligers, maar hebben ook een aantal vaste krachten in dienst. De komende tijd zal ik iedere dag met een klein busje de bergen in gaan om dit project te bezoeken en hier m'n handen uit de mouwen te steken.
Ik hou jullie op de hoogte!
Liefs uit Xela.
-
17 Maart 2010 - 07:36
Irmpie:
hi lief zussie,
Daar ben je dan, eindelijk aangekomen bij je project. Klinkt erg aandoenlijk allemaal met die kleine vieze snottebellen aan je been. Je kunt vast veel voor ze betekenen. Moet ik nog kleertjes opsturen van Juul? :) Laat me even je adres weten, als ze dat daar al hebben. Veel plezier meis, zet 'm op! Ik ga op het terras zitten, 't is hier namelijk lokaal 25 graden. NOT!
xxx je zus
PS: nice pictures, kwijl! -
17 Maart 2010 - 19:50
Broerski:
Okee Elsie,
Genoeg vakanzie geviert!
Aan de bak jij!
Veel plezier bij je project (en met de vlooien van de honden)
Klinkt in ieder geval wel gastvrij nietdan?
Groetn broer
-
18 Maart 2010 - 05:56
Moeders:
Hey.meissie.
Eindelijk dan van start gegaan.Aandoenlijk die kleine koters.Zorg goed voor ze.Knuffel ze ook maar van mij.Liefs Ma -
18 Maart 2010 - 11:19
Jorinde:
Ha meis, wat een heerlijke verhalen! Hahaha kan het me allemaal zooo voorstellen zoals je het verteld :-p En de foto's... adem benemend!! Schitterend!!! Doet me wat denken aan Brazil, maar dan nóg kleurrijker... heerlijk heerlijk wat mooi :-)
Geniet er van!!!!!!! Xx -
18 Maart 2010 - 16:36
Stichting Muses:
Hallo Els,
Zo te lezen een project waarin je veel kan betekenen!
Succes!
Vriendelijke groetjes,
Romy Schagen
www.muses.nl -
20 Maart 2010 - 23:10
Bert Pekkeriet :
beste els
hoe gaat met jou met mij gaat het goed.
ik mis je heel erg hoor
ik wil graag terug zien welke datum kom je terug in de zomer
en je hebt wel veel gedaan kun je wel spaans spreken.
dikke kus en een grote knuffel van Bert Pekkeriet -
22 Maart 2010 - 13:17
Marloes:
Hey elsje, Zo te horen heb je een flinke maar leuke taak voor de boeg! Ik blijf je volgen! Tot gauw, tot je nieuwe avontuur! Dikke kussss
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
